Outback Australië

Donderdag 12 januari

We rijden vandaag in een rechte lijn naar het noorden, richting nationaal park The Grampians. Vanuit de uitgestrekte vlakte doemt ineens een gebergte op. We rijden door tot Halls Gap, midden in The Grampians en stoppen in het centrum. Hier is een speeltuin en een zwembad, we maken van beiden gebruik. Voor de lunch gaan we naar de enige eetgelegenheid in de straat, Fish & Chips. We krijgen een enorme berg friet, doen ons best maar krijgen het echt niet allemaal op. Na de lunch vervolgen we onze weg door het park. Eerst stoppen we bij een mooi uitzichtpunt waar je enorm ver kunt kijken over de vlakte buiten het park. Vervolgens stoppen we nog bij MacKenzie Falls. Vanaf de parkeerplaats is net nog zo’n 600 meter met trappen naar de voet van de waterval. Sven gaat in de draagzak, Luuk loopt zelf. Dit gaat erg goed, we halen voor het eerst zelfs mensen in. Het is een prachtige, fotogenieke waterval. Luuk wil vooral over de rotsen klauteren onder aan de waterval. Terug bij de camper besluiten we door te rijden naar Horsham, om boodschappen te doen voor de komende drie dagen. We weten niet wat we kunnen verwachten van de komende dagen in de Outback, dus kunnen maar beter met een goed gevulde koelkast op pad gaan. Omdat het nog erg warm is, rijden we nog even verder. Om 7 uur is het nog steeds 35 graden, het is nu toch echt tijd om te gaan eten. We stoppen in Brim, een piepklein dorpje met een camping zonder receptie. Je moet op goed vertrouwen de 10 AUD p.p. achterlaten in een box bij de douche. We zijn de enigen op de camping. Voorzieningen zijn netjes. Na het frietfestijn deze middag houden we het ’s avonds maar bij een salade met brood en noodles. Sven heeft de hele dag al weinig puf. Vertoont koortsverschijnselen en heeft veel last van de hitte. Hij gaat dan ook snel slapen.

Vrijdag 13 januari

Na 2 uur rijden over een lange lege rechte weg, onder het genot van door Luuk gezongen Sinterklaasliedjes, komen we in Mildura, wat mooi ligt langs een brede rivier. We laten de jongens zich uitleven in een grote speeltuin en bakken ondertussen worstjes op de barbecue daar. Vervolgens rijden we naar Orange World, dit is een citrus plantage waar de grappige enthousiaste eigenaar Mario ons samen met een ander gezin rondrijdt in een treintje. Mario maakt er een leuke excursie van, waarin iedereen persoonlijk betrokken wordt. We denken erover om nog naar Mungo National Park te gaan, maar dit wordt afgeraden door het Visitor Centre in Mildura. De wegen zijn onverhard, waarvoor we niet verzekerd zijn. Daarnaast wordt er veel regen voorspeld deze middag en avond. We rijden dus maar door over de verharde weg naar Broken Hill. 270 km rechtdoor over een lege weg. Onderweg regent het flink. De wegen zijn hier niet op voorzien en we moeten het stuur goed recht houden als we door de plassen op de weg racen. Om 7 uur komen we aan in Broken Hill waar het dan nog droog is. We parkeren maar weer eens bij een speeltuin (Luuk vindt de kabelbaan gaaf en klimt ook heel hoog in de klimtoren), koken hier pasta in de camper en rijden daarna naar een ‘rest area’ waar we deze nacht doorbrengen. ’s Nachts koelt het goed af, waait het hard en valt er ook weer regen. Niet echt het weer dat je in de zomer verwacht in de Outback, maar eigenlijk is het wel lekker. Sven is nog steeds niet helemaal lekker en begint ’s nachts ook een paar keer te huilen.

Als we tijdens het rijden langs een speeltuin komen is er gegarandeerd of Luuk of Sven die keihard vanuit achteren ‘speeltuin’ roept. Vandaar dat er zo vaak bij een speeltuin gestopt wordt. 

Zaterdag 14 januari

Na een ontbijt in de camper rijden we naar het vliegveld in Broken Hill en bezoeken we de Royal Flying Doctors Service. We zijn een half uur voor opening daar, vergeten dat we in een andere tijdzone zitten en het hier een half uur eerder is. Leuk natuurlijk omdat we beide wel herinneringen hebben aan de tv serie van vroeger. We bekijken een film, museum en hebben een korte rondleiding. Er is niet heel veel te zien, maar toch de moeite waard voor een bezoek. Daarna rijden we naar het gedenkmonument voor de mijnwerkers ‘Line of Lode Miners Memorial’. Het ligt op een grote hoop puin. Alles is gesloten, maar we zien het gedenkmonument en hebben gelijk mooi uitzicht over de stad. In Broken Hill geluncht en daarna viel Sven gelijk in de auto in slaap. Hij is nog steeds niet helemaal lekker. Het is al snel huilen en ‘mama, mama’ jammeren. De koorts is in ieder geval weg dus we denken dat het toch echt door zijn tandjes komt. 

Terwijl we naar Living Desert Reserve rijden zien we voor het eerst emoes. We lopen een klein rondje bij de kunstwerken (beeldhouwwerken) met uitzicht over Broken Hill. Het is 28 graden en dus prima vol te houden. We hebben echt geluk dit weekend, dat het hier relatief koel is. Bij Silverton, een piepklein verlaten wild west plaatsje waar regelmatig een film/reclame is opgenomen genieten de jongetjes van een verkoelend ijsje. We rijden daarna flink door naar Peterborough. Onderweg worden we gecontroleerd op fruit/groenten (bijv. komkommer) in verband met de fruitvlieg. Helaas voor ons wisten we niet dat er een controle was en hebben we dus voor een kapitaal fruit moeten inleveren (de kiwi’s achter in de koelkast hebben de controle overleefd). De heenweg hebben we vanuit een andere weg al wel waarschuwingsborden zien staan (we hebben het risico op een boete toen maar genomen), maar we hadden niet verwacht bij het uitgaan van dit gebied weer gecontroleerd te worden. We konden gelukkig nog snel voor sluitingstijd de voorraad aanvullen in de supermarkt. We hebben de afgelopen dagen gezien dat het ten opzichte van de eerdere weken heerlijk rustig is. De campings zijn zo goed als leeg. Waarschijnlijk niet de meest goede tijd om naar de Outback te gaan?!

Zondag 15 januari

We hebben voor het eerst sinds lange tijd de wekker gezet. We staan om 7 uur op. Het is nog flink koud buiten (13 graden). De jongens ontbijten tijdens het rijden en we zijn dus voor ons doen al vroeg op pad. We zien op de route naar Flinders Ranges National Park al vrij snel een paar kangoeroes op de weg staan. Ook naast de weg veel emoes en ook kangoeroes. Leuk om te zien. Sven is weer erg huilerig. Het is allemaal ‘nee’. We schrikken even als het tankstation op zondag gesloten blijkt te zijn, maar gelukkig is er nog een ander tankstation in het plaatsje Hawker. Vanuit Wilpena nemen we een busje  dat ons iets verder de bossen in brengt, dat scheelt ons 2 km lopen. Van hieruit verwachten we dat het maar een klein stukje lopen is tot ‘Wangarra Lookout’. Maar het is een flinke klim. We zien onderweg nog 2 kangoeroes. Luuk vergelijkt het met Monkey Town en klimt als een echt aapje omhoog. Het uitzicht is prachtig. Sven vindt het prima in de draagdoek bij mama achterop. Terug naar beneden probeert Luuk te glijden. Vervolgens kon René met de camper eindelijk lekker los op een onverharde weg richting Bunyeroo Gorge en Brachina Gorge. René heeft navraag gedaan en gehoord dat deze weg prima te doen moet zijn. Wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. We hebben echt super veel kangoeroes en emoes gezien terwijl het uitzicht prachtig was. Wat een goede toevoeging aan onze dag in Flinders Ranges National Park. Terug rijden we tot het dorpje Quorn. We merken dat de laatste dagen veel rijden er wel inhakken. Vooral Sven heeft het wel gehad met het zitten en ook René heeft aardig last van zijn rug. We gaan nog even lekker in het dorp zwemmen en daarna maken we de restje op bij de camping. We hopen dat Sven morgen weer de oude is. We waren ’s avonds niet meer in ons allerbeste humeur en zijn ook door de muggen buiten op tijd gaan slapen.